Bahtı iyi coğrafya var mı diye sorulabilir tabi de buna cevabım İsviçre olabilir. Dünya yansa hasırı yanmaz. Kanada-Tibet-İskandinavya vs.

1914’ten itibaren 30 yıl süren ve iki harbi birden bizzat kendi topraklarında yaşamış Avrupa, o dönemde pek imrenilecek bir coğrafya değildi.

Bir şekilde düzeldi ve AB çıktı orta yere.

Afganlısından Suriyelisine herkes kendini hiç olmasa Bulgaristan’a atmaya çalışıyor bu gün. Oysa daha 1989 yılında 300.000 Bulgarya Türkü, Rus işi kanepelerini ve Sibirya üretimi kibrit kutularını yükledikleri at arabalarıyla canını zor atıyordu Edirne’ye. Şahidiyim Kapıkule’de.

Neyse.

Şu bizim Çerkeslerin yaşadığı coğrafyaya bakınca başka bir şey diyemiyorum. Becereksiz olabiliriz, dünyayı hiç kavramamış olabiliriz, hadi tembelde olabiliriz de; İsviçreliler daha mı akıllı ve çalışkan ve daha mı iyi anlıyorlardı dünyayı diye düşünüyor insan?

Baht işte.

Sütle ithal kakaoyu karıştırıp çikolata yaparak, dünyanın en lüks hayatını yaşama hakkı bir onlara mahsus. Birde, bir iki saat markası filan.

Erdoğan Boz, bir Kafkasya havaalanından içeri alınmadı dün. Bu kaçıncı?

Akademik bir toplantıya davet edilmiş Türkiye’li genç bir Çerkes akademisyen içeri alınmıyor. Ankara Çerkes Derneği yönetim kurulu üyesi ve Guşıps köşe yazarı.

Peki almayın.

Erdoğan Boz’un anayurduna alınmadığı saatlerde Abhazya, Putin ile SEVR antlaşmasını imzalıyordu Soçi’de ve biz bütün Çerkes-Abhaz dünyası çaresiz.

3 katına çıkarmış yardımı Rusya, 150 milyon dolar verecekmiş. Adam başı 500 dolar.

Şehit anneleri ‘Çocuklarımız niye öldü peki’ diye gösteri yapmışlar. Rusya lehindeki gösteri daha organize daha büyüktü gerçi. Bağımsızlık savaşından kala kala Rusya’ya teslim olmak kaldı.

Kuzey Kafkasya’ya ise bir iki yazı yazan, bir iki laf söyleyen Türkiyeli Çerkesleri sokmuyorlar.

150 yıldır çektiği çile bitmiyor bu coğrafyanın. Çar devrilir, sosyalizm gelir Stalin olur, o çürür dökülür yeni çarlar gelir; Çile aynı çile.

İnsan imreniyor bazen.

CARI.