Bizim kuşak ufak ufak terk ediyoruz dünyayı.

Faruk için ne yazayım derken Fethi aradı bu gün, Tümer’de terk etmiş bizi. Allah rahmet eylesin.

Beşiktaş, Bayır sokak 18/5 te yaşamış-uğrayıp uzun geceler yatmış ve dünyayı terk etmiş yedinci kişi Tümer.

Musa Şapsığ, Ahmet Ğış, Mümtaz Şamba, Nebi Hatko, Kemal Tura, Faruk Beşgül ve nihayet Tümer Akyüz.

Geriye Mecit, Naim, Cimok ve ben kaldım galiba. Çoğu gitmiş.

55 dolar kirayı zar zor ödediğimiz perişan bir evdi. Anadolu’nun çeşitli köşelerinden gelmiş ve Bağlarbaşı’nda tanışmış, Çerkes ve üniversite öğrencisi gençlerdik hepimiz, yıl 74 filandı galiba.

Duvardaki çiviye takılmış bir kağıt parçasına her birimizin yaptığı mutfak harcamalarını yazdığı ve sonunda hesaplaşmaya çalışsak ta her halükarda birbirimize borçlu kaldığımız bir hayat sürüyorduk bir yandan ama diğer yandan, hem Çerkeslerin dertleri ve Türk halkının kurtuluşu ve hatta bütün insanlığın kurtuluşu için nelerin ve nelerin tartışıldığı yoksul bir evdi ora.

Bir yandan mühendis-mimar-ressam olmaya çalışıyorduk, gündüzleri çalışıp. Akşamları mektebe gidiyor ve gece yarıları duvar yazılarına çıkıyorduk çoğumuz. Sevgililerimizden bahsettiğimiz hiçbir seans hatırlamıyorum bir eksiklik olarak.

Dernek gençlik kolu da elimizdeydi övünmek gibi olmasın; Naim ve Kemal başkanlık yapmışlardı ve evde kim varsa yönetim kurulu üyesi olmuştu bir şekilde.

Tümer disiplinli bir öğrenciydi muhtemel ki, okulu erken bitirip gitti. Çorum Belediyesine imar müdürü oldu, canını kurtardı. Geriye kalanlar 1980 darbesini İstanbul’da karşıladık. Zordu.

Faruk Beşgür, Orman Fakültesi gibi, kendine hemen hiç yakışmayan bir okula gitmişti. İki açıdan yakışmıyordu; birincisi ormancı olamayacak kadar kentli-pardon dünyalı idi. Bizim Çerkes âleminde dünya müziği ile ilgili ve bilgili insana az rastlanır. Benim kızıp durduğum şair Hasan Hüseyin’e merakını bir yana bırakırsak, sıkı bir edebiyat okuyucusu idi. ‘Yasımı Tutacaksın’ ı bile okumuştu bizim Turhan ağabeyle aynı zaman. Ormancı’ların müziği ‘aman ormancı’ türküsü ile, roman merakı ise bilemedin ‘İnce Memed’ ile sınırlıdır oysa.

İkincisi ise; tek okul ve tek işyeri. Orman Fakültesi-Orman Bakanlığı. Bütün kadrolar ülkücü ve bu bizimki Dev-Yolcu’ydu. Zor hayat.

Yine de 17 sene devlet memurluğuna tahammül etti. O bakanlıkta ondan zekisine az rastlanmıştır muhtemel ama ne fayda?

İstifa etti köprüleri atarak, Beyoğlu’nda ilk Çerkes barını açtı ve battı. Nalçik’te bir süre yaşadı, bana bir tır mavi çam getirdi zor sattık-yine dönüp o sattı. New-York’ta limuzin şoförlüğü yaptı, Soçhi’de tomruk eksperliği, Bağlarbaşı derneğinde garson. Kim yapabilir bütün bunları bir arada, bir yüksek mühendis ve bir soydan kaberdey olarak?

Muhteşem bir sesi ve muhteşem bir espri anlayışı vardı. Eğlenceliydi. Herkesi eğlendirirdi, eğlendirirdi de kendisi eğlenir miydi tam bilemiyorum. İkimiz arasındaki espri anlayışını Faruk Cimok kıskanırmış meğer, geçen kendi söyledi.

En yakın arkadaşlarından biriydim diye düşünüyorum belki de birincisi.

Bir sevgilisi oldu mu? Hiç bilmiyorum.

O konularda kapalı kutuydu. Her şeyiyle dalga geçebilecek biriydim oysa. Tabi o da benle. Benim bütün eski sevgililerimi bilirdi kitapsız, o söylemedi.

Merisa cenazeye geldi, ağladı. 10 yıl önce henüz çocukken, Marmaris’te Beşgür’le havuzda denizde boğuşmuş durmuş biriydi, New-York sokaklarında yine Beşgür tarafından limuzinle gezdirilmiş.

Çocuklar birini kayıtsız seviyorsa eğer, diyecek bir şey kalmıyor geriye.

Güle güle size arkadaşlar. Merak etmeyin, biz kalanlarda çok uzatmayız bence. Masa’yı hazır edin siz.

Bizim yorgun ve tutunamayan kuşak, ufak ufak göçüyoruz.

CARI.