Mesut Yeğen/aljazeera.com.tr

Yapılmasına hükümet edenler karar verdiğinden, Kürt şehirlerinin haftalarca muhasara altında tutulmasının, günlerce devam eden sokağa çıkma yasaklarının, yaşlıların, bebeklerin katledilmesinin Kürt meselesinde işleri devletin arzuladığı istikamete evrilteceği zannedilmiş olsa gerek.

Haftalar geçmesine rağmen şehirlerin halen muhasara altında tutulması, YDG-H’nin şehirlerdeki mevcudiyetini sürdürmesi, işlerin devletin arzuladığı istikamette seyretmeye başlamadığını, yapılan edilenin bir hikmeti olmadığını gösteriyor.

Peki neden? İşler neden devletin, hükümet edenlerin beklediği, arzu ettiği istikamette gelişmiyor? Bundan sonra gelişir mi ya da hangi istikamette gelişir?

Hendekler neden kapatılamadı?

İşlerin neden devletçe arzulanan istikamette gelişmiyor oluşunun hem Kürt hareketiyle hem de devletle ilgili sebepleri var. Kürt hareketiyle ilgili sebepler şunlar… Evvela, Kürt hareketinin esas aktörü PKK’nin bütün bu yaşadığımız sürecin sebebi olarak gösterilen hendek-barikat siyasetini sürdürecek kararlılıkta tecrübeli, tecrübesiz epey personeli var ve bu personeli yenilemekte bir sıkıntı çekmiyor.

İkincisi, Kürt şehirlerinde hendek-barikat siyasetini ya da olduğu kadarıyla özyönetim işlerini sürdüren bu personelin içine çekilebildiği, bu personel içine çekildiğinde onu kendinden gören, PKK’ye müzahir epey bir Kürt var. Bu durum şuna işaret ediyor: PKK, HDP’nin büyük seçim zaferinin ardından çoklarına manasız görünen çatışmaya dönüş manevrasını da hendek-barikat siyasetini de, beklediğinden az, ama çok sayıda Kürde izah edebilmiş durumda.

Belli ki, büyük kısmı otuz senelik savaşın mağduru ailelere mensup genç, yaşlı, kadın erkek yüz binlerce Kürt için PKK savaştığında da makbul, müzakere ettiğinde de.

Üçüncüsü, her durumda PKK’ye müzahir olmayan, PKK’nin çatışmaya dönmesinden de, hendek-barikat siyasetinden de memnun olmayan yüzbinlerce Kürt “bu devlettense, bu PKK” ruh halinde olmaya devam ediyor.

Yazının devamı için tıklayın.