Bir bölüm arkadaşlarım açısından muhtemelen öyleyim.

Lenin’e atfedilen bir sözmüş bu. Avrupa da özgürlükler içinde yaşayıp Sovyetlere yıllarca övgüler düzen entelektüeller için kullanılmış ve yerini bulmuş – oturmuş – bir tarif. Bunlar arasında 2007 Nobel’ini alan İngiliz yazar Doris Lessing de var. 1952 de Sovyetlere gitmiş – gezmiş Stalin’le tanışma şerefine erişmiş. İhtiyar bir Rus cesaretle ‘gerçek hayat bu senin gördüklerin değil – bambaşka’ diye uyarmış ama genç batılı bir komünist olan yazar ‘Emperyalizme direnen büyük Sovyetler’ başlıklı makalelerine devam etmiş. Sonradan sıkı bir özeleştiri yapmış yalnız. Evet, öyleymişim diye.

Bizim ilk dönüşcü ağabeylerimizin Kafkasya ziyareti sonrası anlatımları da farklı değildi. Duvarın ardını görememişler, Doris Lessing’in durumuna düşmüşlerdi. Rusların dönüş filan istediği yoktu amaç batıda iyi propaganda. Ama bizimkilerin masumiyeti vardı biraz, hiç olmasa övmeye çalıştıkları yer anayurtlarıydı.

Aziz Nesin, doğu bloku ülke dillerine tercüme edilmiş bir yazardı ve ara sıra Moskova’ya davet edilir, elinde Rus işi bir alay matruşka oyuncak ile dönerdi. Tek bir gün Sovyet eleştirisi yaptığını görmedik. Türk halkının yüzde altmışı aptal diyecek kadar kibirli – sert bir eleştirmendi oysa ve tamda kullanışlı bir aptalmış bu günden bakınca. Can Yücel bile şöyle demiş kendisi için: Aziz Bey haklı olabilir, en çok o okunuyor zira.

Useful İdiot’muyum bilmiyorum ama Gülay Göktürk’ün tarif ettiği gibi ‘tecrübeli bir Türkiye vatandaşıyım’. O bunu Kürtler için kullandı, bir Çerkes olarak bende öyleyim.

Hangi siyasi hamlenin halkın lehine olduğunu, hangisinin aleyhine olduğunu kestirmeye önem veriyorum. Halkın lehine olmayan tavırların, toplumsal gelişimin önünde engel olduğuna inancımdan kaynaklanıyor bu. Benimde menfaatim var.

Gezi eyleminin dördüncü gününden itibaren aldığı şekle itiraz ettim. Kızımda dâhil birçok genç arkadaşımdan eleştiri aldım. Yeni PDA cıların önderliği ele geçirdiği bir eylemin ne anlama geldiğini kestirebilecek biri olarak görüyorum kendimi. Bu gün bu yolsuzlukla bezenmiş kalkışmanın da halkın çıkarlarını korumakla bir ilgisi yok.

Ruşen Çakır, ‘Biz taraf olmak zorunda mıyız’ türü bir şeyler yazmış. Oportünizmin dik alası bir söylem bu ve yarın her tarafa geçmeye olanak sağlayan sinsi bir hilebazlık. Ak parti karşıtı olmak bence bu tavırdan çok daha onurlu.

Bu gün Erdoğan ile Fethullah Hoca arasında süren mücadelede herkes kılıçları çekmiş durumda. Fethullah Hoca’nın hukuk ve polis bürokrasisi aracılığıyla yürüttüğü sinsi kumpaslara karşı Erdoğan kendini korumaya çalışıyor ve kavgada yumruğun hesabı yok.

Sayın Erdoğan’ın, tehdidin dış odaklı olduğuna inandığını sanmıyorum ben. Onu içerde bir propaganda aracı olarak kullanıyor. Bu gün Adalet bakanını süper güç haline getirme girişiminin de geçici, karşı bir refleks olduğunu düşünüyorum. Böyle bir şey kalıcı olamaz. Ama hukuku halkın denetimine açacak bir yol bulunmalı. Siyaset hukuku denetlemezse hukuk bireyi değil devleti korur.

Bütün bunlar böyle evet ama önemli bir fark var. Erdoğan milli iradeyi korumaya çalışıyor diğeri ise devlet içindeki mevzilerini. Peki, halktan yana olan hangisi, Fethullah Gülen mi?

Erdoğan seçilmiş biri ve meşruiyetini halktan alıyor, diğeri olsa olsa tanrıdan. Ben inançlı birisi değilim ama Tanrının böyle bir meşruiyeti sadece peygamberlere bahşettiğini sanırdım hep.

Ben seçilmişten yanayım kimse kusura bakmasın.

Hrant Dink cinayeti, Roboski’de istihbarat yanıltmaları, KCK tutuklamaları, Reyhanlı saldırısı gibi iktidarı dara düşüren olaylar sil baştan sorgulanmalı bence. Bu savcıların sivil iktidara direkt saldırı biçimlerine bakınca akla gelen bir soru bu. Hrant Dink davasına bakan savcıymış meğer kapı önünde bildiri dağıtan. O konuda hiçbir şey yapmayan o. Neden acaba?

Sandık her şey değildir demagojisiyle kendimi niye aldatayım?

CARI.